Pasen – “Een ei hoort erbij”
De Friezen zijn boos, las ik pas. Als er geen kievitseieren meer geraapt mogen worden, gaat er een oeroude folklore en dus aarmee een onopgeefbaar stukje volkscultuur verloren. Ooit, in een vorig leven, ben ik ook de polders ingegaan in de hoop op… Maar nu denk ik: folklore, volkscultuur? Wat een grote woorden voor zoiets onbenulligs.
Iets anders is: waar staat een ei voor? TV-spots en supermarkten verbinden Pasen en eieren steevast met elkaar. Wat heeft Pasen met eieren te maken? Onopgeefbare volkscultuur eist dat we met Pasen eieren kek beschilderen en overal verstoppen en ons er op Paasmorgen ongans mee vullen.
In de Bijbel wordt verteld hoe Jezus op Paasmorgen opstaat uit de dood. Een fabel voor velen. Dood is dood, en herleven onmogelijk, punt. Toen de eerste christenen het verhaal over Jezus begonnen rond te bazuinen, haakten de mensen ook juist hier af. Opstaan uit de dood?! Maak het nou een beetje!
Waarom willen we daar nu niet aan? Dat het niet kan snap ik ook. Maar wat God kan is meer dan ik snap. En stel nou eens dat het waar is? Dan is het toch iets prachtigs?! Iets waarvan je zou willen dat het waar is op z’n minst? Op Goede Vrijdag vertellen we het verhaal van het kruis: Jezus’ dood. Op Pasen dat van zijn opstanding: Jezus’ leven. En wie in hem gelooft, zegt erbij: mijn leven!
Kijk, en dan moet ik weer denken aan het ei… Pasen vieren we als het lente wordt. Als de vogeltjes hun nestjes bouwen en daarin voorzichtig hun broze eitjes leggen. Eitjes: teken van hoop, nieuw leven. Na dagen broeden… krak. Zoals Jezus’ grafsteen het begaf. Nieuw leven kwam tevoorschijn.
Pasen is het mooiste christelijke feest. Het gaat erover dat de dood niet het laatste woord heeft. Dat jij en ik een nieuwe start krijgen. Als je gelooft in dat graf dat openging als dat eerste ei. Als je de straat weer vol mensen ziet op hun ‘paasbest’, denk dan eens aan die doorbraak. Jij kunt ook leven.
