Hoe houden we elkaar vast? – GKv besluit tot vrouwelijke ambtsdragers
Zorg en onrust waren er bij velen de afgelopen maanden. Evenals hoop en verwachting. Nu er besloten is zetten deze gevoelens zich voort: zorg, maar ook blijdschap. De generale synode wilde eindelijk duidelijkheid en pakte door. Moedig om eindelijk de knoop door te hakken. Verdere discussie zou geen nieuws opleveren en alleen maar verwijderend werken. Maar hoe hou je elkaar nu vast, als er zulke diverse gevoelens zijn?
Moeten we elkaar vasthouden? Die vraag stelt ds. Jos Douma op zijn weblog. Ik was zelf begonnen met een soortgelijk artikel, toen dit van hem verscheen. Wijze en verbindende woorden. Met zijn instemming neem ik het artikel hier over.
Als we elkaar en het goede hadden willen vasthouden, dan waren we echt véél trager en traditioneler geweest in onze besluitvorming. Als we elkaar hadden MOETEN vasthouden dan had er nooit een reformatie mogen komen. Bijzonder om te zien hoe het echt maximaal 500 jaar duurt, maar dat uiteindelijk de kerkburgers allemaal terug verlangen naar de vleespotten van devotie, goede werken en rust in eenheid, boven allerlei waarheden, wetmatigheden en wijsheden. Ja, als reformatienavolgers hebben zij die melkspijs verlangen en ook echt nodig hebben, véél te veel hooi op de vork genomen ! Gods genade gaat véél verder dan via hooggelegde latten van heiligheid en zuiverheid.
Ja, jawel; als onze hoge graad van kennis ons maar vergeven wordt !