Gasten aan de Tafel van de Heer
‘Vrijgemaakten’ hebben een allergie tegen ‘regels’ ontwikkeld. Daar zit soms iets puberaals in. Zoals je je bij het volwassen worden verzet tegen alles wat jou beperkt, zo zijn wij soms bezig met onze ‘coming out’. Het leidt tot aandoenlijke krampreacties.
Zoiets doet zich nu soms voor rond het avondmaal. Inderdaad, jarenlang was het avondmaal omgeven met ‘regels’. Als gast mag je het avondmaal alleen meevieren als je een ‘briefje’ bij je hebt van je eigen kerk. Puberaal als we zijn, gingen we dat briefje beschouwen als een soort bureaucratisch toegangsticket. We zagen niet meer, dat het ooit bedoeld was als een soort hartelijke aanbevelingsbrief.
Waarom zou je dat dan doen, elkaar aanbevelen? Omdat er een bijbelse gedachte achter zit. Als je het avondmaal een beetje serieus neemt, ben je ervan overtuigd: hier komt het geloof in Gods genade tot uiting. Het is dus duidelijk voor wie Jezus het avondmaal heeft ingesteld: voor wie werkelijk in hem geloven. Prachtig, maar wat is dat? Dit: dat je erkent dat je zondiger bent dan je ooit hebt durven geloven, en tegelijk meer geaccepteerd en bemind dan je ooit hebt durven hopen (Timothy Keller).
Om avondmaal te vieren moet je dus minstens dat geloof belijden en uit dat geloof leven. Hoe weet je dat van een niet bekende gast die zich meldt? Niet. Zoals we dat van niemand kunnen weten. Dus is een getuigenis van je geloofsgemeenschap waardevol en nodig. Van betrouwbare mensen die kunnen getuigen: deze zus/broer bevelen we van harte bij u aan, wij kennen haar/hem als een oprechte gelovige en volgeling van Jezus. Haar/zijn geloof is duidelijk geworden uit haar/zijn levenswijze, gedrag en getuigenis (het ‘oordeel der liefde’ heette dat vroeger).
Nu pleit ik niet opnieuw voor dat ‘briefjesgedoe’. We gaan van ieders oprechtheid uit. Maar juist daarom mag je van gasten wat vragen. Avondmaal is het hart van de in Christus verbonden gemeente die zijn genade viert. De tafel van de Heer is het grootste geheimenis van de kerk. Die zet je niet aan de straat, die omring je met zorg en zuiverheid.
We hebben vluchtelingen in de kerk, sommigen proeven iets van het christelijk geloof en willen daar meer van. Zijn ze al christen? Ze ervaren al iets van Gods liefde, maar moeten nog meer leren. Tot dat geloof komen: erkennen dat je zondiger bent dan je ooit hebt durven geloven en meer bemind en aanvaard dan je ooit hebt durven hopen. En wij moeten dat kunnen zien en proeven.
Als ze dat geloof ontdekken en leren, is de volgende stap dat belijden. Dat is het moment waarop de doop kan volgen: dan ook echt ingelijfd worden bij Christus. Dan zet je echt de stap, word je christen, voeg je je bij zijn kerk. Het is belangrijk, dat mensen zo’n stap zetten, en heel goed beseffen: ik maak nu een keus! Het avondmaal is de intiemste plek van de gemeenschap met Christus. Dus is er een drempel: wie bewust voor Jezus kiest, stapt Gods tempel binnen. Bewust, oprecht, beproefd.
Heeft niets te maken met ‘regels’, alles met het besef dat je zo Gods onvoorstelbare cadeau aanneemt. Wat een keus! Wat een geschenk!