Elkaars gerechten proeven…
Het werk van Broeder Sylvador in Den Haag en in de regio blijft boeiend. Zijn verhalen geven je voortdurend het gevoel aan het front van Jezus’ koninkrijk te staan. Een voorrecht dus om mee te draaien in het begeleidingsgroepje rond Sylvador.
Hoe pak je het nu aan, dat gesprek over Jezus met moslims? Voor Sylvador is het leggen van een relatie essentieel. In zijn contacten met mensen met een islamitische achtergrond merkt hij, dat velen wars zijn van bekeringsijver. Er zijn blijkbaar nogal wat christenen die van mening zijn, dat ze in elk gesprek met anders- of niet-gelovenden de naam Jezus moeten laten vallen. En ook dat die moslims voor Christus gewonnen moeten worden. In onze contacten zijn we maar al te gauw drammerig of opdringerig. Ook westerse niet-gelovige mensen zijn daar afkerig van. En de volgende stap is, dat ze zich van het christelijk geloof zelf afkeren.
Het kan anders. Sylvadors werkwijze is te typeren als “elkaars gerechten proeven”. Hij gaat (letterlijk) met mensen aan tafel. Het gaat hem niet allereerst om ‘bekeren’ of overtuigen, maar om samenleven, ontmoeten. Proef maar gewoon wat iemand klaarmaakt. Leren eten wat die ander eet, dat is behoorlijk intiem. Het kan zelfs ongemakkelijk zijn, omdat het grenzen overschrijdend is. Maar door het echt te doen, proef je iets van die ander zelf. Een wederzijdse ontmoeting. Proef maar gewoon wat de ander je voorschotelt.
In die benadering zie je een groot vertrouwen op God. Door samen te eten, proevend van elkaars typisch Turkse of Marokkaanse of Ethiopische of Sudanese gerechten, ga je de kracht van de Geest van de Heer ervaren. En zo verschijnt Jezus aan die tafel, zijn liefde voor iedere mens van welke achtergrond ook. Hij ging zelf ook vaak aan tafel, juist bij die mens die door anderen gemeden werd.
Proevend van elkaars gerechten, over en weer, vindt er een uitwisseling plaats. Het geeft een gelijkwaardig contact. Het is geen ontmoeting met een verborgen agenda (iemand bekeren). Je doet het zeker als christen, misschien zelfs omdat je christen bent, mogelijk zelfs als evangeliedienaar. Maar het is allereerst en vooral een ontmoeting van mens tot mens. En wie gelooft, gelooft ook dat daarin Jezus zelf ook aan die tafel zit. Dus geen agenda, niets ‘doen’, alleen maar er zijn, wachten. Wachten in geloof, dat wel.
Want één ding doet Sylvador wel: hij bidt. Hij bidt onophoudelijk voor de mensen die hij ontmoet. Hij is er echt op gericht dat er ontmoetingen van hart tot hart plaatsvinden. Wie het evangelie brengt, moet zoeken naar de ziel van die ander. Op dat hartsniveau moet je in gesprek en contact komen. Dat is kwetsbaar en vraagt fijngevoeligheid. En dus gebed: Heer, maak het harde hart zacht, breng de verloren ziel thuis. Dat is het evangelie verkondigen, “desnoods met woorden”.
