Een goede buur…
Ken jij je buren? Ja, sommige wel, de meesten niet. Je ziet elkaar nooit, behalve als iemand net gelijk met jou uit de auto stapt. Je groet elkaar even, dat wel. Maar je verder in hem of haar verdiepen? Waarom durf ik dat soms niet?
Maar waar ben ik dan bang voor? Je buurman/-vrouw is ook iemand, een mens, twee ogen, twee oren, en een mond. En: een hart, met gevoel, gedachten, zorgen maar ook hoop. Wat weerhoudt me? Ben ik bang voor allerlei discussies? Over politiek of geloof?
Ik zou een mens willen zijn, die licht verspreidt. Iemand die een ander het gevoel geeft: ik heb jou gezien. Vriendelijk zijn kost niks, zei mijn schoonmoeder altijd. Even aandacht voor een mens, die ook zijn leven heeft.
Laatst raakte ik zo maar in gesprek, in een winkel. En ineens ging het ergens over. Niet over het weer, of over voetbal of de politici. Nee, over wat die ander meemaakte. Haar man plotseling overleden. Ineens kwam er een verhaal. Best heftig.
En ik luisterde, meer niet eigenlijk. Gewoon, met mijn aandacht, mijn hart dus. Toen keek ze op, voor het eerst. Daarvoor had ze maar wat naar de grond gekeken. Nu keek ze me aan: wat zei je daar? Nou, niks, alleen: heb je lieve mensen om je heen?
Aandacht is je inleven in iemands situatie en gevoel. Kun je dat wel, als je niet meemaakt wat die ander meemaakt? Als je niet voelt wat hij voelt? Nee, maar wel kun je net even iets meer doen dan doorlopen: aandacht geven. Aandacht gééf je, het is een cadeautje. En ineens zie je een lach doorbreken.
A.s. zaterdag Burendag. Gewoon een kans om je buren eens te ontmoeten. Een praatje, een lach. Om je thuis te voelen. Gaaf initiatief.
Durf jij het aan?
