Dan ga’k toch met m’n schoenen aan slapen!
Wat een briljant idee! Kees kreeg een jaar geleden een hersenbloeding. Halfzijdig verlamd, spraak weg, dubbel zien, dat soort rampen. Je leven in één klap op z’n kop…
En ze hadden nog wel zoveel plannen. Ze waren nog goed gezond, met hun 80-plus. Elk jaar nog de fietsvierdaagse. Hij nog zijn volkstuintje waar hij zoveel moois van af haalde elke zomer. Al die dingen en veel meer, in één klap onmogelijk!
Maar hij laat zich niet kisten. Hij was altijd vrolijk, optimistisch, en dat is gebleven, Goddank! Maanden van revalidatie volgden, fysio, logopedie, dat soort dingen. En zo waar, hij bleek een doorzetter van de bovenste plank! Het praten kwam weer op gang, al zoekt hij soms naar bepaalde woorden, of hij kan opeens niet meer op je naam komen, en dan excuseert hij zich. En lopen gaat ook, met een looprekje, samen met Els loopt hij drie keer in de week een blokje om. Ook is hij druk aan het oefenen in rijvaardigheid met zijn pas verkregen scootmobiel. Een traplift in huis. Werkelijk, het lukt hem! Of beter: het lukt hen, samen! Want wel leunt hij zwaar op Els, ook al een doorzetter, een kei van een mens!
Nu wilde zij toch een dag gaan fietsen, haar grote hobby. Nee, geen vierdaagse, een dag, met vriendinnen. “Nou, dat moet je beslist doen”, brengt hij er met inzet van al zijn kracht uit. “Maar hoe moet je dan je middagslaapje doen”, protesteert ze. “Je krijgt toch nooit zelf je schoenen uit?!”
“Nou, dan ga ik toch slapen met m’n schoenen aan?! Die schoenen worden toch niet meer smerig, in de poep trap ik toch niet meer, ik loop zowat alleen nog maar in huis!”
Briljant! En nog briljanter: zij vindt het een subliem idee! Ik bewonder deze twee die ik leerde kennen hier in mijn buurt. Hoeveel zijn er niet, die nooit op zo’n idee zouden komen! Misschien wel omdat ze te vaak denken: nee, het gaat toch niet meer… Dan deze twee: out of the box is ze niet vreemd. Creatief blijven, knokken, uitgaan van mogelijkheden. Ik zie er iets in van de Schepper zelf…
