Nederland barst van sentiment, tradities en folklore. Tulpen, klompen, molens. Zwarte Piet, vuurwerk en samen “Ere zij God” brullen met Kerst zonder het droog te houden. ‘De Nederlandse cultuur’, daar mag niemand aan komen! Maar ik mag toch hopen dat ‘de Nederlandse cultuur’ meer is?
Wat ‘de’ Nederlandse cultuur dan wel is? In ieder geval een veel en veel complexer samenspel van alle mogelijke tradities en manieren van omgang. Wat dat laatste betreft: wat is nu typisch Nederlands in de manier waarop we met elkaar omgaan? Dat kunnen alleen mensen uit andere landen zeggen. En wat zeggen ze: Nederlanders zijn te eerlijk om fatsoenlijk te zijn. Dat is positief, en zet je aan het denken tegelijk. We zeggen graag waar het op staat, maar in buurlanden zijn ze liever wat omzichtiger. Iemand recht in z’n gezicht zeggen wat jij ervan vindt, ervaren ze al gauw als een regelrechte ram op hun gezicht! Hm, dat trek ik me toch wel even aan…
Er galmen weer kerstliederen uit de speakers in het winkelcentrum. Mensen zingen mee, en misschien overweegt een enkeling zelfs een kerstnachtdienst. Kerst: lekker even wegdromen in een verwarrende wereld. Net vroeger…
Ik geloof daar niet in (okee, dreun op je gezicht). Ik geloof in het kind van Betlehem, dat niet alleen maar ooit bestond maar zelfs God op aarde is (nog een dreun). En hij die uit de hemel kwam werd op een kruis getimmerd. Omdat…? Tja, omdat zijn gezicht niemand aanstond. Omdat wat hij deed mensen in verlegenheid bracht. Omdat een God in de stront van het leven mensen in hun eer aantast. Omdat hij jou uit de shit haalt. Omdat hij liefde waar maakt. Omdat hij een wereld maakt van mensen die ophouden elkaar op hun bek te timmeren en op elkaars ziel te trappen. Naar zo’n wereld verlang ik wel. Het is dankzij hem geen droom meer. Dat geloof ik, echt.
